Istraživanja sa pozitronskim emiterima zbog njihovog biološkog značaja, ultrakratkog vremena poluraspada, emisije pozitrona počela su četrdesetih godina dvadesetog veka. Tada nije došlo do značajnije primene pozitronski emitera jer nisu postojali odgovarajući detektorski sistemi i metode medicinskog slikanja. Kasnije, razvojem metoda rekonstrukcije tomografske slike i odgovarajućih detektorskih sistema, počeo je razvoj pozitronske emisione tomografije (PET) kao jedne od najsavršenijih tehnika u nuklearno medicinskoj dijagnostici. Biološke i biohemijske karakteristike PET tehnika ogledaju se u činjenici da se elementi kao što su ugljenik, azot i kiseonik (C, N, O), koji ulaze u sastav molekula svih značajnijih biološki aktivnih supstanci mogu obeležiti  kao pozitronski emiteri C¹¹, O¹⁵, N¹³, i koristiti za in vivo ispitivanja.

Hipoperfundovani prostor  se otkriva pomoću trasera za krvni prostor (N¹³ i/ili O¹⁵ voda), a kao metabolički traseri najčešće se koristi ¹⁸FDG, C¹¹ palmitat i C¹¹ acetat.

Najznačajniji i najkorišćeniji radiofarmak u PET dijagnostici u kardiologiji, ali i u neurologiji i onkološkoj dijagnostici je pozitronski emiter ¹⁸fluoro-deoksiglukoza  (¹⁸FDG), koji je postao i "zlatni standard" za utvrđivanje vijabilnosti miokarda kod bolesnika sa IBS. Poznato je da iskorišćavanje glukoze povećano u hipoperfundovanim i ishemičnim regionima koji su još vitalni. Ova pojava je posledica pomeranja energetskog metaboličkog procesa od oksidacije slobodnih masnih kiselina koja se pretežno obavlja u normalnim uslovima ka iskorišćavanju glukoze. ¹⁸FDG je analog glukoze, i ona prolazi kroz ćelijsku membranu i fosforiliše se, ali se za razliku od glukoze dalje ne metaboliše (ne dolazi do glikolize niti do sinteze glikogena).  Obzirom da je permeabilnost ćelijske membrane za ¹⁸FDG relativno mala, ona ostaje "zarobljena" u miokardu, tako da regionalna miokardna aktivnost odražava intenzitet regionalnog iskorišćavanja egzogene glukoze.

Ishemijska bolest srca se prikazuje kao neslaganje (razmimoilaženje) metabolizma i protoka, tj. u regionu sa smanjenim protokom povećano je iskorišćavanje glukoze, i ova pojava je označena kao PET ishemija. Sadašnja klinička ispitivanja pokazuju da se tu radi o ishemičnom ali vitalnom miokardu, što je potvrđeno ispitivanjem nakon hirurške revaskularizacije, koje je pokazalo poboljšanje regionalne pokretljivosti zida miokarda u regionima sa PET ishemijom, kao i poboljšanje regionalne i globalne funkcije srčanog mišića.

Značaj perfuzione scintigrafije miokarda  SPECT metodom u dijagnostici ishemijske bolesti srca.

Prognostičke vrednosti perfuzione scintigrafije miokarda (PSM) SPECT (single photon–emission computed tomography) metodom sa fizičkim ili farmakološkim testom opterećenja su ustanovljene na milione pacijenata u proteklih 20 godina. Značaj upotrebe perfuzione scintigrafije miokarda se uočava iz podataka dostupnih u svetskoj literaturi iz 2004.godine, gde se navodi da se ovih dijagnostika u 1996,g, uradilo u SAD 1 milion, a  2003.godine čak 9 miliona.

Glavni prognostički parametri PSM su:

1. Veliki defekti perfuzije koji zahvataju više od 20% miokarda leve komore;
2. Obimni reverzibilni defekti u jednoj i/ili više koronarnih vaskularnih regija;
3. Sken šablon više-sudovne bolesti sa indukovanim defektom distribucije radiofarmaka u više od jedne do tri glavne koronarne arterije;
4. Povećano nakupljanje aktivnosti u plućima uočeno u projekcionim slikama nakon testa opterećenja;
5. Prolazna i/ili trajna dilatacija šupljine leve komore viđena u stress i rest perfuzionim slikama.

Vredne zapažanja su objavljene studije sa nađenim normalnim nalazom perfuzije, u kojima su korišćeni ²⁰¹Tl i/ili ^99mTc–agensi kao obeleživači, i izuzetno malo smrtnih slučajeva i/ili infarkta miokarda tokom vremenskog praćenja. Nalazeći visoku negativnu prediktivnu vrednost normalnog nalaza PSM uveliko se menja način procene i cena koštanja potrebne dijagnostike kod pacijenata sa bolom u grudima i sumnjom na koronarnu bolest. To je značajna prednost neinvazivne dijagnostičke procedure, gde scintigrafski nalaz ukazuje na nizak rizik budućih srčanih oboljenja (događaja). Time možemo pacijenta sa normalnim nalazom PSM poštedeti velikog rizika nepotrebne invazivne dijagnostike.

Suprotno ovome, nađena kritična ("culprit") lezija tj. visoko rizičan sken i sledstveni visoki rizik za buduće ishemijske bolesti tipa akutnog infrakta miokarda (AIM) i/ili srčane smrti, može biti koristan za revaskularizacioni tretman. Glavna pretpostavka ovog neinvazivnog testa je, da li pacijent sa značajnim perfuzionim abnormalnostima indukovanim testom opterećenja (fizičkim i/ili farmakološkim) ima bolju prognozu nakon hirurške revaskularizacije u poređenju sa medikamentnom terapijom, zato što je znatna količina ugroženog miokarda, raspoređena ispod značajnih stenotičnih promena na koronarnim arterijama, revaskularizovana. Kod pacijentata sa minimalnim i/ili ne evidentiranim ishemijama ne izvodi se hirurška revaskularizacija: dakle normalan nalaz i/ili nalaz niskog rizika PSM nudi odluku o nastavku medikamentne terapije; – zavode se primarne mere zaštite; i/ili se traga za nekardijalnim uzrocima grudnog bola.

Mnogobrojne studije ukazuju da je poboljšana dijagnostička informacija kada je pridodata PSM, informaciji koju smo stekli putem anamneze, fizikalnih ispitivanja, i ergometrijskom testu opterećenja. Mnoge studije indiciraju da koronarografski nalaz malo doprinosi prognostičkoj informaciji u bolesnika gde je poznat klinički, ergometrijski i nalaz PSM. Najimpresivniji podatak je neznatan broj urađenih kateterizacija kod pacijenata sa niskim rizikom nalaza PSM, čak i tamo gde postoji visoka verovatnoća za koronarnu arterijsku bolest baziranu na nalazu treadmill exercise testa, kao što je Dukov tredmill skor. Hachamovitch i saradnici su ukazali na samo 1% kateterizacija u 834 pacijenta sa "srednjim" Dukov treadmill skorom. Komplikacije tipa, srčana smrt i/ili infarkt miokarda u 834 pacijenta sa "srednjim" Dukov–im treadmill skorom i normalnim nalazom PSM je bila samo 0.4% u godini. Pacijenti sa normalnim skenom su retko upućivani na koronarografiju bez obzira na kategoriju Duke–ovog treadmill skora. U studiji Iskandriana i saradnika treadmill skor nije bio značajan pokazatelj prognoze, čak ni u jednoj analizi.

Bateman i sar. su objavili da su pacijenti sa niskim rizikom PSM nalaza za srčanu bolest izuzetno retko upućivani na koronarografiju. Samo 3.5% od 1663 bolesnika sa normalnim nalazom PSM su upućeni na koronarografiju neposredno nakon testa. Selektivnu koronarografiju je uradilo i 9% od 1358 bolesnika koji su cenjeni kao sumnjiv odnosno verovatno abnormalan nalaz sa PSM, kao i 60% od 1141 bolesnika sa abnormalnim nalazom na perfuzionoj scintigrafiji miokarda. Cedars–Sinai grupa je objavila slične rezultate.

Dakle, PSM ima funkciju "čuvara vrata" selektivnoj koronarografiji, zato što može da identifikuje grupu  bolesnika sa niskim rizikom za koronarnu bolest koja imaju odličnu prognozu uz medikamentnu terapiju.

Ovakva strategija, da nađeni stepen ishemije PSM pretpostavlja invazivnu dijagnostiku, može uveliko smanjiti troškove zdravstvenog osiguranja, zato što se invazivna dijagnostika može izbeći kod bolesnika sa niskim rizikom PSM za koronarnu bolest, bez obzira na kliničke karakteristike, treadmill test opterećenja, čak i bez obzira na  nalaz selektivne koronarografije.

Braun i sar. su objavili rezultate da bolesnici sa koronarografski dokazanom bolesti koronarnih sudova i normalnim nalazom PSM imaju isti nizak rizik za smrtni ishod i/ili infarkt miokarda, kao i bolesnici koji imaju normalne koronarne krvne sudove i/ili 5% manju verovatnoću koronarne bolesti i normalan nalaz perfuzione scintigrafije.

Miller i sar. su objavili preliminarne rezultate multicentrične studije gde su poređena i korišćena dva dijagnostička testa i njihova cena, kod bolesnika koji se slažu po godinama, polu i kliničkim nalazima. Bolesnici su klasifikovani kao stabilna angina i praćeni su tokom tri godine;

– Grupa A – 5826 bolesnika su podvrgnuti PSM kao prvom testu, kod nađenih značajnih ishemija indikovana je i rađena koronarografija (1613 bolesnika).

– Grupa B – 5423 bolesnika su direktno upućeni na selektivnu koronarografiju kao prvi test u proceni grudnog bola bez prethodne PSM.

Slika 12. Dijagnostička pouzdanost perfuzione scintigrafije miokarda

Obe studije su postigle slične kliničke rezultate, ali je više od 40% uvećana cena za bolesnike iz grupe B. Naime, direktna koronarografija rezultira finansijskim gubitkom zbog povećanog broja normalnih nalaza na koronarografiji kao i povećanog broja nepotrebnih hirurških revaskularizacija.

Podaci ove studije daju jasnu indikaciju da PSM obezbeđuje važne prognostičke informacije i dopunjuje kliničke i ergometrijske podatke, te da može biti visoko efektivan svojom cenom (u svakom smislu) u identifikaciji bolesnika sa niskim rizikom za koronarnu bolest koji će biti medikamentno tretirani, i koji neće biti upućeni na ranu i neposrednu koronarografiju. Sa PSM se mogu identifikovati grupe visoko rizičnih bolesnika, kao i bolesnici na medikamentnoj terapiji kod kojih se očekuju akutni srčani događaj, koji će imati korist od rane hirurške revaskularizacije.

Otkrivanje živog (vijabilnog) miokarda

Procena vijabilnog miokarda je područje gde nuklearnomedicinska kardiodijagnostika ima veliki uticaj u donošenju kliničke odluke, i potencijalno može redukovati medicinske troškove. Neinvazivnim putem, precizno određivanje vijabilnog miokarda uz mogućnost razlikovanja irevezibilne povrede (ožiljak) od hibernisanog miokarda je veoma važno za optimalnu selekciju bolesnika, sa KAB i disfunkcijom leve komore u mirovanju, koji će imati najveću korist od hirurške revaskularizacije. Bolesnici sa prostranim  zonama vijabilnog miokarda procenjivani su SPECT–om miokarda i/ili pozitronskom emisionom tomografijom (PET) ¹⁸fluoro–deoksiglukozom (¹⁸FDG). U grupi bolesnika koji su tretirani medikamentno bilo je značajno više smrtnih ishoda i/ili nefatalnih infarkta miokarda, nego kod bolesnika koji su odmah tretirani hirurškom revaskularizacijom. Bolesnicima sa prostranim zonama vijabilnog miokarda i KAB, i izraženim padom ejekcione frakcije leve komore se predlaže hirurška revaskularizacija, kojom će se poboljšati funkcija srčanog mišića, olakšati osnovna bolest i simptomi, i povećati preživljavanje. Čak i u slučaju izostanka poboljšanja sistolne funkcije nakon revaskularizacije, ponovno uspostavljanje protoka u zoni hronične hipoperfuzije može poboljšati konačan ishod. To je zato što neke zone mogu biti subendokardni ožiljak, i ne moraju demonstrirati poboljšanje funkcije nakon hirurške revaskularizacije, ali uspostavljanje perfuzije smanjuje verovatnost budućih srčanih događaja.

Ragosta i sar. su na 15-no segmentnom modelu pokazali povećanje globalne funkcije srčanog mišića (EF) sa 0.29 na 0.41 nakon hirurške revaskularizacije (HR), gde je 7 i/ili više asinergičnih segmenta ocenjeno PSM kao vijabilni. Druga grupa bolesnika, sa manje od 7 vijabilnih asinergičnih segmenata, nije imalo statistički značajno poboljšanje EF nakon hirurške revaskularizacije.

Dakle, PSM može precizno razlikovati i identifikovati vijabilan miokard od ožiljka, i biti jako korisna za optimalnu preoperativnu procenu, kod bolesnika sa ishemijskim kardiomiopatijama, za hiruršku revaskularizaciju. Bolesnici sa teškom srčanom bolešću koji su određeni za transplataciju srca, mogu imati koristi od HR uprkos odsustvu anginalnih simptoma. Bolesnici koji će imati veću korist od HR do planirane transplatacije mogu bitno sačuvati vijabilnost asinergičnog miokarda. Kod ispitivanih 46 bolesnika sa srednjom vrednosti EF 23%, koji su podvrgnuti HR umesto planiranoj transplataciji, dvogodišnje preživljavanje je bilo 87%.

Za bolesnike sa ishemijskom kardiomiopatijom i demonstriranom sačuvanom vijabilnošću, hirurška revaskularizacija je konačni ishod i lider redukovanja medicinskih troškova. Na primer, uzimajući u obzir česte hospitalizacije egzacerbacije srčane bolesti i povratnih srčanih događaja, hirurškom revaskularizacijom će biti znatno redukovane. Bolesnici sa ishemijskom kardiomiopatijom i vijabilnim miokardom, koji se podvrgavaju hirurškoj revaskularizaciji smanjuju korištenje medikamenata u terapiji srčane slabosti i angine nakon HR, što takođe smanjuje troškove lečenja.

Jedan od najvažnijih problema, sa obzirom na cenu usluga, je observacija bolesnika sa pretežno nevijabilnim miokardom koji imaju loš rezultat hirurške revaskularizacije. Kod bolesnika sa ozbiljnim disfunkcijama srčanog mišića i pretežno ožiljnim procesom, koji nemaju poboljšanje nakon HR, možemo smanjiti medicinske troškove kao rezultat smanjenja hirurških intervencija koje ne daju adekvatno poboljšanje na duže vreme, već će i komplikovati postojeću situaciju povećanjem perioperativne smrtnosti.

Haas i sar. su poredili dve grupe bolesnika upućenih na hiruršku revaskularizaciju na osnovu dijagnostičkih kriterijuma i to;

– I grupa 35 bolesnika sa KAB i disfunkcijom leve komore baziranih samo na osnovu kliničkih i angiografskih kriterijumima,

– II grupa 34 bolesnika sa KAB i disfunkcijom leve komore baziranih na kliničkim, angiografskim i kriterijumima PSM u dijagnostici vijabilnog miokarda.

Smrtnost, 30 dana nakon hirurške revaskularizacije, je za prvu grupu bila 11.4%, a za drugu grupu sa dokazanim vijabilnim miokardom 0%. Nakon 12 meseci smrtnost u prvoj grupi je 14.3%, u poređenju sa 2.9% za drugu grupu. EF je značajno povećana kod bolesnika koji su upućeni na hiruršku revaskularizaciju sa pozitivnom ocenom vijabilnog miokarda. Ovi primeri, da se upotrebom PSM može jasno razlikovati vijabilan miokard od ireverzibilne srčane bolesti (ožiljka), nude vrednu informaciju za donošenje odluke o daljem tretmanu. Pored toga redukujemo troškove, u smislu najboljeg tretmana bolesnika sa ishemijskom kardiomiopatijom.

Procena KAB za hiruršku revaskularizaciju

Revaskularizacija koronarnih arterija je ključ moderne strategije u tretmanu ishemijske bolesti srca. Hirurgija aortokoronarnim bypass graftom (ACB) je i dalje vrlo česta operativna procedura u svetu. Broj ACB je u zadnje vreme suprimiran brojem perkutanih koronarnih intervencija (PKI). Vredno zapažanja je porast upotrebe PKI kao revaskularizacione tehnike, započete sa upotrebom pre 30 godina, koja nije došla sama kao klinički nov tretman koronarne bolesti, nego je predstavljena uz nove dijagnostičke analize, kao što su PSM i radionuklidna ventrikulografija (RNV). Koronarografija obezbeđuje klinički validne mere stepena ozbiljnosti ishemijske bolesti srca, i još uvek je zlatni standard sa kojim se porede neinvazivne metode. Koronarografija nudi samo anatomsku procenu, i ne može oceniti niti proceniti fiziološki značaj individualne koronarne lezije. Procena potencijalne lezije koja uzrokuje srčanu ishemiju je ključ primene perfuzione scintigrafije miokarda. Dve primarne tehnike nuklearnomedicinske kardiodijagnostike za procenu bolesnika pre i posle koronarne revaskularizacije su PSM i RNV. Uprkos očiglednim razlikama ovih studija i njihovih specifičnosti primene, stvarne specifičnosti postaju pomalo nejasne i nevažne sa uvođenjem nove metode (Gated–SPECT tehnika) kojom procenjujemo istovremeno funkciju i perfuziju.

Nuklearnomedicinski kardiodijagnostički pionirski pokreti su stremili ka dobijanju definitivnog zaključka približavajući procenu i tretman ishemijske bolesti srca (IBS). Ove procedure demonstriraju svoju sposobnost da budu vredan marker u otkrivanju i lečenju IBS i imaju široku upotrebu osim detekcije koronarne arterijske bolesti. Možda je najveća vrednost PSM i RNV u proceni budućih kardioloških komplikacija i identifikaciji visoko rizičnih bolesnika kojima može pomoći dodatna terapija. To je izuzetno značajno kod bolesnika sa već dijagnostikovanom koronarnom arterijskom bolesti. Dakle, kod bolesnika koji su određeni za revaskularizaciju i/ili kod kojih je već urađena ACB ili PKI, vrednost neinvazivnog testa je primarno srodan sa sposobnošću procedura koje će nas snabdeti prognostičkom informacijom.

Neke studije su istraživale vrednosti dobijenih rezultata PSM i zaključile da su dobivene vrednosti značajno pomogle u predviđanju AIM i/ili srčane smrti, te su superiornije u odnosu na koronarografiju. Normalan nalaz scintigrafije daje veoma mali rizik za kardiološke neželjene događaje (<0.05% za godinu), te je ista očigledno neophodna u proceni uspešnosti revaskularizacije kod nekih bolesnika, dok visoko rizične bolesnike selektuje za angioplastiku i/ili ACB.

Odabiranje (selekcija) bolesnika za revaskularizaciju:

Nalazi dobijeni PSM i RNV, uz determinisanje vijabilnog miokarda i ostalim faktorima, su važni elementi odlučivanja selektovanja bolesnika za ACB  i/ili PKI.

Karakterističan nalaz PSM pre revaskularizacije:

• Determinisanje prisustva ishemije
• Objektivna dokumentacija ishemije
• Klasifikacija "sumnjivih"(dvosmislenih) lezija
• Identifikacija "culprit" (vinovnik, zločinac, krivac) lezija
• Definisanje stepena ozbiljnosti i proširenosti zona ishemije
• Identifikacija bolesnika visokog rizika za AIM i/ili srčanu smrt
• Detekcija vijabilnog miokarda
• Predviđanje funkcionalnog oporavka

Uprkos neospornim kliničkim vrednostima koronarografije, nađena stenoza i njen stepen može varirati u odnosu na fiziološki značaj iste. Potreba za procenom fiziološkog značaja angiografski nađene stenoze je opšti klinički problem. Andreas Gruentzing naglašava da je neophodno dodatno ispitivanje osim koronarografije i zaključuje: – slikanje nakon kateterizacije daje procenu fiziološkog značaja uočene lezije–stenoze. Procena potencijalne ishemije individualne koronarne lezije je od vitalnog značaja za hiruršku revaskularizaciju. Procena PSM je mnogo važnija u donošenju odluke za PKI nego za ACB gde se by–pass-om rešavaju sve potencijalno važne lezije.

Sposobnost identifikacije  kritične ("culprit") lezije sa PSM je prvi opisao Hirzel i sar., koji su vršili ispitivanja procenom scintigrafskog nalaza pre i posle (PKI i ACB) revaskularizacije. Planarno slikanje uz opterećenje sa ²⁰¹Tl, ima sposobnost da  identifikuje zone ishemije koje korespondiraju u 88% slučajeva nađenim lezijama na koronarografiji. Poređenja radi, druge studije potvrđuju da PSM tačno identifikuje kritične lezije u 80% do 93% bolesnika. Identifikacija kritičnih lezija ograničava i prevenira upotrebu PKI kod bolesnika sa višesudovnom bolesti, i uvodi ACB kao izbor terapije. Napokon, PSM pokazuje da ishemijski perfuzioni defekti koreliraju sa intravaskularnim Doppler–om (IVUZ), kojim se meri koronarni protok (još jedan fiziološki marker). Odnos količine i veličine zone ishemijskog miokarda, u odnosu na  stenozu koronarnog krvnog suda se teško može determinisati samo koronarografijom. U toku AIM samo koronarografski nalaz značajno precenjuje zonu rizika u odnosu na scintigrafski nalaz. Veličina zone ishemije se može determinisati scintigrafskom tehnikom, npr. da se perfuzioni agens daje u toku PKI okludirane koronarne arterije. Ipak, postoji umereni odnos između koronarografije i PSM sa ^99mTc–agensima. Prava procena rizika ishemijske bolesti srca je potencijalno važan klinički znak, jer identifikacija bolesnika sa velikim zonama ishemije daje indikaciju za ranu revaskularizaciju.

Mogućnost PSM da dokaže i objektivizira prisustvo ishemije je poželjno, jer se prisustvo, lokalizacija i veličina zone ishemije može opisati, a nakon urađene revaskularizacije bolesnik se oslobađa anginoznog bola. Kliničar sa nađenim nalazom perfuzije može biti u stanju da determiniše da li će revaskularizacija bolesniku rešiti stanje.

Perfuziona scintigrafija miokarda takođe pokazuje bitnu prognostičku vrednost u sposobnosti markiranja bolesnika sa povećanim rizikom za buduće srčane događaje. Ne samo da sama ima nezavisne vrednosti u predviđanju srčanih događaja, nego se one povećavaju uz dobijene vrednosti kliničkog ispitivanja, ergometrije, a posebno uz nalaz koronarografije. Ovo je bitno u donošenju odluke za hiruršku revaskularizaciju.

Nalazeći visoko rizične indikatore kao što su;

• prolazna ishemijska dilatacija leve komore,
• nekoliko–više defekata perfuzije,
• povećano nakupljanja radioizotopa u plućima,

identifikujemo bolesnike kojima je najpovoljnije rešenje hirurška revaskularizacija i indiciramo hitnost upotrebe ove terapije.

Problematična je odluka o potrebi koronarografije i revaskularizacije u AIM nakon primene trombolitičke terapije. U tom pogledu, sa ^99mTc–PSM (pre i nakon upotrebe trombolitičke terapije) se može dobiti informacija o koronarnoj reperfuziji, o količini spašenog miokarda ili o zaostaloj ishemiji miokarda ispod infraktne arterije kao znak nekompletne revaskularizacije koja indikuje hiruršku revaskularizaciju. PSM može ukazati i na prisustvo ishemije i indikovati  koronarografiju kao i hiruršku revaskularizaciju nakon AIM. Kao i PSM, RNV indukovana testom opterećenja se može koristiti u identifikaciji visoko rizičnih bolesnika za srčane slučajeve, a koji će imati najveću dobit hirurškom revaskularizacijom.

Abnormalni odgovor funkcije srčanog mišića u opterećenju identifikuje bolesnike koji imaju proširenu KAB. Bolesnici sa velikim ventrikularnim disfunkcijama indukovanim testom opterećenja mogu imati najveću korist od ACB operacije. Preoperativni odgovor na opterećenje predviđa postoperativno poboljšanje, zato što se funkcija leve komore u piku opterećenja bitno poboljšava nakon ACB.

Ovo očito funkcionalno poboljšanje posle hirurške revaskularizacije se može predvideti opisom nađenog vijabilnog miokarda PSM, ehokardiografijom i/ili pozitronskom emisionom tomografijom (PET). Kvantifikacija intenziteta nakupljanja radioizotopa u defektima na PSM je jako važna. Povrh toga, iskustva sa PET–om ukazuju da poboljšanje sistolne funkcije, nakon hirurške revaskularizacije, kolerira sa redukovanjem simptoma i poboljšanjem preživljavanja. Dakle, metode koje poboljšavaju mogućnost detekcije vijabilnog miokarda su važne u proceni bolesnika sa disfunkcijom leve komore, i postoji ih više. Povećanje upotrebe dijagnostičkih tehnika za identifikaciju vijabilnog miokarda je od bitnog uticaja selekcije bolesnika za revaskularizaciju, posebno za ACB. Simptomatično poboljšanje nakon ACB, je direktno povezano sa opsegom i veličinom zone vijabilnog miokarda i/ili ishemije kod bolesnika sa srčanom slabosti. Bolesnici sa ozbiljnim disfunkcijama leve komore, će imati najveću korist u poboljšanju funkcije, redukciji simptoma, i ukupnog preživljavanja.  Kandidati za transplataciju se mogu ponovno proceniti scintigrafskim metodama i zatim odrediti za revaskularizaciju na bazi nađenog stepena vijabilnog miokarda. Korišćenjem ovih dijagnostičkih procedura doprinosimo i ukupnim troškovima lečenja bolesnika u smislu odnosa cene–koristi.